Wash me troughly-(Samuel Sebastian Wesley)
Sung by Manchester Cathedral Choir
Oefennummers. |
Bladmuziek |
Samuel Sebastian Wesley (14 augustus 1810-19 april 1876) was een Engels organist en componist. Wesley trouwde met Mary Anne Merewether en kreeg zes kinderen. Samuel Sebastian Wesley -
Geboren in Londen, was hij het oudste kind in het tweede gezin van de componist Samuel Wesley , dat hij vormde met Sarah Suter nadat hij gescheiden was van zijn vrouw Charlotte. Samuel Sebastian was de kleinzoon van Charles Wesley . Zijn middelste naam is afgeleid van de levenslange bewondering van zijn vader voor de muziek van Bach. Nadat hij als jongen in het koor van de Chapel Royal had gezongen, begon Samuel Sebastian aan een carrière als muzikant en werd in 1832 aangesteld als organist in de kathedraal van Hereford. Daar trouwde hij met de zus van de decaan, John Merryweather. S.S. Wesley was, net als zijn vader Samuel Wesley, een vrijmetselaar. Hij werd ingewijd in Palladian Lodge No.120 in Hereford op 17 september 1833. Hij verhuisde drie jaar later naar de kathedraal van Exeter en trad op 10 december 1835 toe tot St George's Lodge No.129 Exeter. Daarna bekleedde hij benoemingen in de Leeds Parish Church (nu Leeds Minster) (uit 1842), Winchester Cathedral (uit 1849), Winchester College en Gloucester Cathedral (1865-1876). In 1839 behaalde hij zowel zijn Bachelor of Music-diploma als een Doctor of Music-diploma van Oxford. Hij werd professor orgel aan de Royal Academy of Music in 1850. Hij stierf in zijn huis in Gloucester op 19 april 1876 op 65-jarige leeftijd. Hij wordt naast zijn dochter begraven op de St. Bartholomew's Cemetery in Exeter bij de oude stadsmuur. Er zijn gedenkstenen voor hem in de kathedraal van Exeter en de kathedraal van Winchester , en zijn gedenkteken in de kathedraal van Gloucester is in gebrandschilderd glas. Beroemd tijdens zijn leven als een van de belangrijkste organisten en koorleiders van zijn land, componeerde hij bijna uitsluitend voor de Church of England , die zijn geheugen blijft koesteren. Tot zijn bekendere anthems behoren: "Thou wilt keep him in perfect peace" en "Wash me throughly". Hij schreef ook een aantal vrij late voorbeelden van vershymnes , die unisono en contrapuntische delen contrasteren met kleinere, meer intieme passages voor solozang of stemmen. "Blessed be the God and Father", "The wilderness and the solitary place" en "Ascribe unto the Lord" zijn van aanzienlijke omvang, evenals zijn Service in E. Het populaire korte anthem "Lead me, Lord" is een uittreksel uit "Praise the Lord, o my soul". Een aantal van zijn stukken voor orgel solo hebben een blijvende waarde en worden nog steeds af en toe in recitals gespeeld. De bekendste van zijn liederen zijn "Aurelia" en "Hereford". "Aurelia" is in de Verenigde Staten algemeen aanvaard en wordt daar regelmatig gehoord. Meestal gezongen onder de woorden "The Church's One Foundation", componeerde Wesley de melodie voor de hymne "Jerusalem the Golden", vandaar de naam "Aurelia". Een opvallend kenmerk van zijn carrière is zijn afkeer van de gelijkzwevende temperatuur, een afkeer die hij tientallen jaren volhield nadat deze afstemmingsmethode op het vasteland en zelfs in het grootste deel van Engeland was geaccepteerd. Een dergelijke afkeer weerhield hem er niet van een substantieel gebruik van chromatiek in verschillende van zijn gepubliceerde composities. Terwijl hij in de kathedraal van Winchester was, was Wesley grotendeels verantwoordelijk voor de verwerving door de kathedraal in 1854 van het Father Willis-orgel dat was tentoongesteld op The Great Exhibition in 1851. Het succes van het "Exhibition-orgel" leidde rechtstreeks tot de gunning van het contract aan Willis voor een 100 register orgel voor St George's Hall, Liverpool, gebouwd in 1855. Wesley was de adviseur voor dit grote en belangrijke project, maar het orgel was, aantoonbaar, enige jaren aangetast door Wesley's aandrang om het op een ongelijk temperament af te stemmen. Wesley, met Father Willis , kan worden gecrediteerd voor de uitvinding van het concave en stralende orgel pedaalbord, maar maakte bezwaar toen Willis voorstelde dat het bekend zou moeten worden als het "Wesley-Willis" pedaalbord. Hun gezamenlijke conceptie is echter grotendeels aangenomen als een internationale standaard voor orgels in de Engelssprekende wereld en voor orgels die elders worden geëxporteerd.