Panis Angelicus (César Franck)
Suite Harmonies'
Thursday 9 April 2009
LSO St. Luke's, London
Conducted by Peter Asprey
Accompanist Andrew McKenna
Oefennummer: |
| Panis Angelicus |
Bladmuziek; |
| Panis Angelicus |
Panis angelicus (Nederlands: Brood van de engelen) is de - vaak zelfstandig gezongen - voorlaatste strofe van de hymne Sacris solemniis, die in 1264, ter gelegenheid van de invoering van Sacramentsdag op last van paus Urbanus IV, werd geschreven door Thomas van Aquino voor de Metten van deze feestdag. Andere gezangen voor het proprium van Sacramentsdag zijn: Lauda Sion, Pange lingua, Adoro te devote en Verbum supernum prodiens.
De hymne is veelvuldig op muziek gezet en wordt onder andere ook vaak ten gehore gebracht tijdens de eucharistische aanbidding.
Veruit de bekendste compositie van Panis angelicus is van César Franck uit 1872, voor tenor, orgel, harp en cello. Vaak bedoelt men zelfs enkel deze compositie, wanneer men de titel noemt. De versie van César Franck werd een evergreen, die op het repertoire stond van Luciano Pavarotti, Plácido Domingo, Andrea Bocelli en Roberto Alagna.
Franck nam Panis Angelicus op als 'motet d'élévation' in Messe à trois voix voor sopraan-, tenor- en bas-solo, driestemmig gemengd koor (STB) en orkest (in A-grote terts, CCF 203, Op.12, ontstaan in 1860;
César Franck was tegelijkertijd een wonderkind en een laatbloeier. Zijn ouders zagen al snel zijn enorme talent, maar hadden vooral interesse in het geld en de roem die zij hiermee zouden verwerven… Zijn ouders bleven hem dan ook vooral zien als pianovirtuoos, waardoor het componeren op de tweede plaats kwam. Helaas ging het met zijn virtuosendom minder florissant dan zijn ouders hadden gehoopt, en ging hij zijn geld meer en meer verdienen als docent en organist. Componeren bleef op de achtergrond, maar intussen kreeg hij wel prominente leerlingen als Henri Duparc. Tegen wil en dank ontstond er zelfs een soort ‘Franck-school’ van leerlingen, die hem liefkozend hun ‘Pater seraphicus’ noemden. Pas tegen zijn vijftigste begon Franck als componist enige bekendheid te krijgen, en vanaf zijn 52e begon eindelijk een vruchtbare en productieve periode als componist, die tot aan zijn dood (op zijn 68e) duurde. Franck is vooral beroemd geworden met zijn instrumentale muziek, met als hoogtepunt de populaire vioolsonate in A. Daarnaast werd zijn kleine verzameling orgelwerken bijzonder invloedrijk.