Chamber Choir of Europe & Nicol Matt
Oefennummer. |
Bladmuziek: |
Toelichting Sieben Lieder Op.62
Vierstemmig koorwerk - met name het wereldlijke koorlied - is in de 19e eeuw een van meest geliefde soorten kamermuziek voor huiselijk gebruik. Een groot aantal werken van Johannes Brahms – de meeste ervan weinig bekend – en van Felix Mendelssohn-Bartholdy, getuigen daarvan. Vaak werden koorliederen geïnspireerd door melodieën van volksliedjes. De komponisten uit de Romantiek zagen in de eenvoud van de volksliedjes iets natuurlijks en puurs. In navolging van de in 1791 door de clavecinist Carl Friedrich Christian Fasch gestichte Singakademie te Berlijn werden tegen het eind van de 19e eeuw veel zangverenigingen opgericht. De zangverenigingen waren voorlopers van de philharmonische koren zoals we ze vandaag kennen.
De Sieben Lieder für gemischten Chor, Opus 62, ontstond tijdens Brahms' zeer prestigieuze aanstelling als dirigent van de Weense Gesellschaft der Musikfreunde [Vereniging van Muziekvrienden], waaronder het dirigeren van het huiskoor, de Singverein. Vaak was Brahms zijn eigen strengste criticus, Hij was duidelijk trots op Opus 62. Hij nam drie van zijn liederen op in het openingsconcert van wat zijn afscheidsseizoen zou worden in de Musikverein (de concertzaal van de Gesellschaft). Hij deed ook een specifiek verzoek aan zijn uitgever Simrock om een exemplaar van Opus 62 te sturen naar Paul Heyse, de dichter van vier van de zeven liederen. Het derde nummer van de set, "Waldesnacht", is tijdens zijn leven een van zijn meest geliefde koorstukken gebleven.
Componist: Johannes Brahms
Wie was Johannes Brahms? We kennen allemaal het beeld van de oude, gezette man, die zijn ware gelaat verbergt achter een grote grijze baard. Velen associëren zijn muziek met herfstachtige weemoed. Van een troostende schoonheid die de pijn lijkt te verraden van gemiste kansen. Streng was het oordeel van de filosoof Nietzsche, die hem de 'melancholie van de onmacht' toedichtte. Maar getuigt Brahms' muziek werkelijk van zoveel onvermogen? Was hij hopeloos ouderwets, zoals de aanhangers van Wagner beweerden? Of was hij de 'Progressieve', zoals Schönberg veel later beweerde? Wie Brahms' leven nader beschouwt, maakt kennis met een man die bot en afstandelijk kon zijn, maar ook warm en edelmoedig. Voor minderbedeelden was hij zeer behulpzaam. Hij had ook een groot talent voor vriendschap, al was hij soms wel een beproeving voor zijn vrienden. Opvallend waren zijn platonische relaties met vrouwen. Maar zelfs Clara Schumann, zijn meest toegewijde vriendin, verklaarde na 25 jaar vriendschap dat Brahms nog steeds een raadsel voor haar was. Het is vreemd dat hij met geen van deze vrouwen intiemere betrekkingen aanging. Mogelijk heeft dit te maken met zijn ervaringen in het Hamburgse bordeel, waar hij als dertienjarige bijverdiende met pianospelen. Hoe dan ook, dit trauma heeft hem er in ieder geval niet van weerhouden een grote liefde te ontwikkelen voor volks- en amusementsmuziek. De sporen van de Lichte Muze zijn overal in zijn werken terug te vinden. Veel tijdgenoten waardeerden Brahms echter vooral vanwege zijn meer doorwrochte kamermuziek en symfonieën. In deze eerbiedwaardige genres gold Brahms als de ware erfgenaam van Beethoven. Hij schreef echter ook talloze liederen en koorwerken, die zeker zo mooi zijn. Soms lijkt het alsof we hier een glimp van de ware Brahms kunnen opvangen, want de teksten die hij koos gaan vaak over fundamentele levensvragen. Hij had een grote kennis van de Bijbel. Toch leek hij meer geïnteresseerd te zijn in stoïcijnse berusting dan in de christelijke verlossing. Wie was Johannes Brahms? Misschien bewaarde hij zijn meest intieme gevoelens voor zijn muziek