Toelichting
Er is – vermoed ik – geen lied dat het levensgevoel uit de flowerpowertijd zo goed weergeeft als dit lied. We hebben het over de late jaren zestig en de eerste jaren zeventig.
Er ontstond toen een flowerpower-subcultuur, de cultuur van de hippies. Ze leefden vaak in communes, rookten wiet, dronken thee en luisterden naar psychedelische muziek. Ze protesteerden tegen de oorlog, honger en armoede op de wereld. Hippies vonden ook dat de mens in harmonie met de natuur moet leven. Amsterdam was voor velen het magisch centrum van de wereld. Flowerpower drukte zich ook uit in kleding en haardracht: fleurige patronen en kleuren, haarbanden, slippers, ruwkatoenen hemden, wijdvallende kleding (vaak naar Indiase snit), of juist superstrakke kleding: de hotpants en de minirok deden hun intrede om de onafhankelijkheid van de vrouw te benadrukken.
Ramses Shaffy kon niet echt tot deze subcultuur gerekend worden, al was het alleen al omdat hij dronk als een ketter. Maar de flowerpowercultuur ‘infecteerde’ ook de gewone burgerlijke cultuur en zo was er dus een flowerpowertijd waarin Ramses Shaffy een gevierde man was met zijn specifieke uiterlijk! Maar vooral door zijn heel bijzondere liedjes. Wie hem dit lied hoor- de en zag zingen, ging plat.
Het aardige is, dat in elk geval het refrein ook door de heden- daagse jongeren nog volop gekend en meegezongen wordt. Het is daarom nu een lied voor jong en oud. Misschien was dat wel het geheim van Ramses Shaffy: hij zong woorden die ons raken in ons mens-zijn: Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder niet zonder ons