| Oefennummer. |
| Bladmuziek: |
Sir Charles Villiers Stanford (Dublin, 30 september 1852 – Londen, 29 maart 1924) was een in Ierland geboren en opgegroeide componist die echter in Engeland werkte en faam verwierf.
Hij werd op grond van zijn muzikaal talent toegelaten tot de Universiteit van Cambridge op zijn 18e waar hij zich al spoedig een grote reputatie verwierf en tot organist van Trinity College werd benoemd nog voor zijn kandidaatsexamen. Later studeerde hij in Duitsland van 1874 tot 1876 compositie bij Carl Reinecke aan het Johannes-Brahms-Konservatorium in Hamburg en bij Friedrich Kiel aan de Universiteit van de Kunsten in Berlijn. Vanaf 1883 doceerde hij compositie aan het Royal College of Music in Londen en vanaf 1887 werd hij professor in de muziek aan de Universiteit Cambridge.
Hij componeerde in vrijwel iedere muzikale vorm en heeft onder meer zeven symfonieën, tien opera's, vijftien concerten, stukken voor piano, orgel en kamermuziek; en meer dan dertig grote koorwerken geschreven.
Zijn werk leeft echter vooral voort in zijn kerkmuziek. Hij is een van de meest gespeelde componisten in de Anglicaanse Kerk, naast zijn vriend en opvolger Charles Wood.
Belangrijke studenten van hem zijn onder anderen Ralph Vaughan Williams en Gustav Holst.
Toelichting op de motetten
Als eerbetoon aan de oude kerkmuziek grijpt Charles
Villiers Stanford met zijn Three motets terug op oude Latijnse teksten. De
teksten van het Justorum animae en Beati quorum via zijn afkomstig uit
respectievelijk de Bijbelboeken Wijsheid en Psalmen. De herkomst van de tekst
van Coelos ascendit hodie is onbekend. Deze ‘a capella’ uitgevoerde motetten
ademen sterk de sfeer van de Engelse romantische muziek: veel dynamische
schakeringen, verrassende harmonische wendingen en pakkende melodieën. Het
dubbelkorige motet Coelos ascendit hodie dat de hemelvaart van Christus
bezingt, is duidelijk gedacht vanuit de situatie in het koorgedeelte van een
Engelse kathedraal. Wanneer u in Engeland een kathedraal bezocht heeft, zullen
u vast en zeker de tegen over elkaar gesitueerde koorbanken opgevallen zijn.
Het koor zit in twee delen tegenover elkaar en kan zodoende in beurtzang op
elkaar reageren. In dit motet is het het woord ‘Alleluia’ dat afwisselend door
koor I en koor II, in aanvulling op de tekst, als een uitroep gezongen wordt.