Platinum Consort Perfomers
Conductor: Scott Inglis-Kidger
Oefennummer: |
| Christus factus est |
Bladmuziek: |
Felice Anerio (Ca. 1560 – 26 of 27 september 1614) was een Italiaans componist uit de late renaissance en vroege barok en lid van de Romeinse School van componisten. Hij was de oudere broer van een andere belangrijke, en iets progressievere componist uit dezelfde periode, Giovanni Francesco Anerio
Het leven
Anerio werd geboren in Rome en woonde er zijn hele leven. Hij zong als jongenssopraan in de Juliaanse Kapel (de Cappella Giulia) van 1568 tot 1577 (tegen die tijd was hij alt) en zong vervolgens in een andere kerk tot 1580. Rond deze tijd begon hij te componeren, vooral madrigalen; dit was een van de weinige periodes in zijn leven waarin hij seculiere muziek schreef. Waarschijnlijk werd hij beïnvloed door Luca Marenzio, die op dat moment enorm populair was en tegelijkertijd in Rome was en Anerio begon te componeren. In 1584 was Anerio benoemd tot maestro di cappella aan het Collegio degli Inglesi; hij lijkt ook koorleider te zijn geweest bij een andere vereniging van rome's toonaangevende muzikanten genaamd de vertuosa Compagnia dei Musici di Roma. Deze posities moeten hem een aanzienlijke kans hebben gegeven om zijn compositietalenten uit te oefenen, want hij had tegen die tijd al de muziek, liedjes, madrigalen en refreinen geschreven voor een Italiaans Passiespel. In 1594 verving hij Palestrina als officiële componist in het pauselijke koor dat de meest prominente positie in Rome was voor een componist.
In 1607 of kort daarna werd hij priester (een gemeenschappelijk carrièrepad voor een componist in de Romeinse School). Samen met Francesco Soriano, een andere componist van de Romeinse School, hielp hij bij het hervormen van de responsories van de Roman Gradual, een van de late activiteiten van de Contrareformatie in Italië.
Werken
Anerio was een conservatieve componist, die de stijl van Palestrina grotendeels als uitgangspunt gebruikte, althans nadat zijn jeugdige periode van het schrijven van seculiere werken, zoals madrigalen en canzonetta's,was voltooid. Toch bereikte hij een expressieve intensiteit die van hemzelf was. Enige invloed van de Noord-Italiaanse progressieve bewegingen is duidelijk, hoewel gedempt, in zijn werk. Zo was het gebruik van dubbelkoren (polychorale werken waren de norm in Venetië):snelle homofone declamatorische texturen, snelle melodische passages in de baslijn (die een invloed waren van monody). Daarnaast gebruikte hij soms snel veranderende texturen, afwisselend vol koor en kleine groepen van twee of drie stemmen, een andere progressieve eigenschap van de Noord-Italiaanse scholen – een eigenschap die veel bewijs levert, bijvoorbeeld in de muziek van Claudio Monteverdi. In zijn allerlaatste werken is de invloed van Viadana- de popularisator van de basso continuo- duidelijk, maar hij bleef trouw aan de Palestrina-stijl in zijn melodische en harmonische geschriften. Anerio schreef geen bekende puur instrumentale muziek.